Jeśli grałeś w takie gry jak plemiona czy travian, to Turos jest właśnie dla ciebie. Turos to gra przeglądarkowa osadzona w średniowieczu. W grze wcielamy się w przywódcę małej wioski i próbujemy ją rozbudować tak by stała się potęgą w świecie start dostajemy 1 wioskę z 2 punktami populacji, którą rozbudowujemy i zdobywamy kolejne punkty populacji. Oczywiście z czasem zdobywamy kolejne wioski, którymi tak samo możemy rozpoczęciem potyczki musimy wybrać jedną z trzech nacji, które są dokładnie opisane przy rejestracji. Każde z plemion ma własne wady i zalety czy to w wojsku czy w budowlach, dlatego warto się zastanowić, która rasa będzie najlepiej pasował do naszego stylu gry. Dostępne nacje: * Rzymianie - Ze względu na wysoki poziom rozwoju, Rzymianie są mistrzami w budowie infrastruktury, a ich oddziały są niewątpliwie jedną z najlepszychjednostek wojennych. Są one bardzo potężne zarówno w ataku i obronie. Aby osiągnąć taki poziom jednostek gracz musi przejść długi i kosztowny etap szkolenia. Armia Rzymska ma jedną wadę , jest łatwym celem dla kawalerii. * Galowie - Galowie to ludność nastawiona przyjaźnie, znają wiele taktyk defensywnychdzięki czemu mają najbardziej rozwiniętą obronę z całej gry. Dobrze rozwinięta jednostka konna bardzo pomaga w potyczkach między innymi poddani to bardzo dobrzy obrońcy jak i agresywni atakujący ( jeźdźcy ) , każdy kto lubi takie taktyki i potrafi wykorzystać potencjał Galijskich poddanych powinien wybrać właśnie nich. * Teutoni - Pokolenie Teutonów (Krzyżacy) to bardzo agresywne i nie zdyscyplinowane plemię. Nie boją się śmierci i nie zważają na zagrożenie. Ciężkie zbroje i brak dyscypliny sprawia że wojska Teutońskie są wolne w porównaniu do reszty plemion. W grze dostępnych jest 5 surowców za które rozbudowujemy swoje miasta i organizujemy wojsko. Dostępne surowce: - Drewno - Kamień- Żelazo- Żywność- Złoto Najważniejszym surowcem w grze jest złoto, które tylko i wyłącznie możemy pozyskać poprzez podatek z rąk poddanych, zaraz za złotem najważniejsze jest jedzenie, ponieważ wraz ze wzrostem naszej populacji w mieście (czyt. mieszkańców/pracowników/wojowników) licznik produkcji jego maleje. Reszta surowców czyli drewno, kamień i żelazo są na równi ze sobą. Brakujące surowce możemy dowolnie zamieniać na targu z innymi graczami lub poddanymi. Trzeba pamiętać że przy tym drugim tracimy jakiś % który nie jest stałą liczbą naszego wkładu. Dostępnych mamy też 36 jednostek wojennych różnego rodzaju zaczynając na zwykłych legionistach, a kończąc na wielkich i ciężkich machinach oblężniczych czy liburnach. Tytuł ten zasługuje na dużą uwagę ponieważ: - Gra jest bardzo realistyczna. Stwierdzenie to mogę poprzeć kilkoma punktami. Pierwszy z nich to taki iż do wytrenowania jakiejś jednostki potrzeba nam ekwipunku (czyt. broni i zbroi). Drugi z faktów to przyrost pieniędzy. Do tej pory w grach tego typu były różnego rodzaju "kopalnie złota", natomiast w turos'ie przywódca danej osady ustawia wysokość podatku, który jest pobierany z kieszeni ludności. Trzeba pamiętać, im większy podatek tym mniejsze zadowolenie ludności, a im mniejsze zadowolenie ludności tym słabiej oni pracują a naszą osadę łatwiej podbić. - Duży wybór. Założenie przy tworzeniu tej gry było takie: "Stworzyć grę w której gracz będzie wybierał co się stanie, a nie system gry." Myślę że poniekąd udało się to nam wykonać. Na początku gry wybieramy nację, która nam najlepiej pasuje. Jedna jest lepsza w walce wręcz, a druga w morskich bitwach. Później przychodzi czas na wybór podatku, jeżeli chcemy mieć dużo wojska to ustawiamy go na wysoki jednak trzeba pamiętać że wtedy nadstawiamy kark naszym wrogom. To samo tyczy się naszych pieniędzy, musimy wybrać czy zainwestować w przyszłość (kopalnie), czy w teraźniejszość (armie). Do gry dodano także kilka innowacyjnych systemów, które opiszę poniżej: System zadań - To specjalnie przygotowane zadania, które nie są przymusowe jednak dzięki nim można dużo zyskać. Zadania podzielone są na 4 kategorie: * Ekonomiczne - Wybuduj jakiś tam budynek na jakiś poziom.* Militarne - Zrekrutuj ileś tam wojska, ulepsz atak/obronę jakiejś jednostki na jakiś tam poziom, zniszcz wroga.* Świąteczne - Rożne zadania związane ze świętami w życiu realnym.* Inne - Zadania bardziej z opisem, przygodą. Za wykonanie jakiegoś zadania zyskujemy różne nagrody w postaci surowców, wojska itp. i 1 do punktów zadań. Punkty zadań możemy wymieniać na punkty premium, natomiast punkty premium możemy zużyć w sklepiku gry. System herosów - Na początku gry wybieramy jednego z pośród dziewięciu herosów, dla każdej nacji po trzy. Każdy z nich ma własną nazwę, opis fabularny i umiejętności, które musimy wyćwiczyć by działały. W grze jest specjalny sklep w którym każdym gracz może zakupić ekwipunek dla swojego herosa. System kart - Za punkty premium możemy kupować karty w sklepie. Każda karta ma różne właściwości, np: * Karta bractwa - Dzięki niej możemy zmienić nazwę naszego bractwa (oczywiście jeżeli jesteśmy jej założycielem).* Karta czarodziejskiej skrzyni - Losuje 1 z pośród wszystkich kart w sklepie i umieszcza ją w naszym inventarzu. Zaawansowany system bractw - Każdy gracz po wybudowaniu w swoim mieście ambasady może założyć bractwo. Do bractwa można zapraszać innych graczy którzy na wzajem się wspierają. Innowacją w tym systemie jest magazyn bractwa i budowle bractwa: * Magazyn bractwa - Rodzaj schowka w którym przechowywane są surowce wpłacane przez członków tego zgromadzenia.* Budowle bractwa - Budynki bractwa, które zarząd zgromadzenia może ulepszać za surowce z magazynu bractwa. Każdy budynek daje bonus wszystkim członkom bractwa np. atak jednostek wojennych. Myślę że powyższymi informacjami zachęciłem cię do tego tytułu. Adres Gry - Forum - do Bloga BinaryLogicR - do Supportu - [email protected]

| Autor: Przy tekście pracowali także: Maria Procner (redaktor) Anna Winkler (fotoedytor) fot. Roberto Bompiani/domena publiczna Czy Rzymianie pili dużo importowanych win?Dotychczas wśród badaczy dominowało przekonanie, że w piwniczkach starożytnych Rzymian znajdowały się głównie lokalne wina. Importowano podobno jedynie trunki najlepszej jakości. Dokładniejsze badania sugerują jednak, że mogło być zupełnie inaczej. Czyżby Rzymianie sprowadzali tanie wina z zagranicy?Tak zwany ortodoksyjny model ekonomii starożytnego Rzymu, wciąż popularny wśród badaczy, zakładał, że mieszkańcy antycznego imperium z daleka sprowadzali jedynie dobra luksusowe na potrzeby miejscowych elit. Przedstawiciel tej szkoły, Moses Finley, uważał, iż dotyczy to także wina: handel ograniczał się jego zdaniem do produktów z „górnej półki”, a masowo pito trunki wytwarzane tej tezy zajęła się Paulina Komar z Instytutu Archeologii UJ. Przeanalizowała ona dostępne dane archeologiczne, by ustalić, jakie dokładnie wina importowano do starożytnego Rzymu. Zajrzała też do źródeł literackich, żeby zyskać wyobrażenie na temat jakości napojów wyskokowych dostępnych na rynku. Już pierwsze dane, dotyczące procentowego udziału amfor wśród naczyń transportowych, prowadzą do ciekawych wniosków:(…) model konsumpcji i handlu w Rzymie znacznie się zmienił i o ile dla okresu Republiki twierdzenia Finleya dotyczące win mogłyby być zgodne z prawdą, to w okresie cesarstwa zostają obalone przez dane pochodzące ze źródeł archeologicznych. Badaczka pisze też, że „od okresu augustowskiego prawie 40 do 70% amfor na wino zachowanych w materiale archeologicznym to pojemniki importowane”. Oznacza to, że import odbywał się najprawdopodobniej na skalę masową. Oczywiście trudno zakładać, że przy tych ilościach były to tylko najlepszej jakości alkohole:Podważa to twierdzenie Finleya, jakoby tylko fame regional wines były obiektem rzymskiego handlu, bo trudno sobie wyobrazić, że prawie połowa trunków dostępnych na rynku to produkty z wysokiej półki. Czy elity Wiecznego Miasta byłyby w stanie skonsumować taką ilość? Wydaje się to wątpliwe, a zatem znaczna część importów musiała być przeznaczona dla zwykłych zresztą – dodaje krakowska archeolożka – że sprowadzanych z zagranicy trunków było jeszcze więcej. „Od II, a zwłaszcza w III wieku wina w zachodnich prowincjach zaczęto transportować w beczkach” – referuje. Liczby drewnianych pojemników nie sposób jednak publiczna Uczta w starożytnych ciekawe, zupełnie niezależnie do podobnych wniosków prowadzą badania pochodzących ze starożytnego Rzymu tekstów literackich. Paulina Komar twierdzi, że bynajmniej nie wynika z nich, iż wina importowane były towarami luksusowymi. „ Nie były też cenione, jak np. italski Falern, co sugeruje, że raczej trafiały na stoły zwykłych ludzi, a nie arystokratyczne przyjęcia” – opowiada. „Wyjątkiem mogły być wina hiszpańskie z okolic Tarragony, małoazjatyckie z Góry Tmolus i Klazomenaj oraz niektóre trunki z Lewantu”. Jej konkluzja jest więc jednoznaczna:(…) większość win importowanych do Rzymu między I wiekiem a III wiekiem należała do trunków niskiej lub średniej klasy. Na pewno nie można ich nazwać towarami luksusowymi, trudno je również określić jako famed regional wines. Wiele importów, jak te z Krety i Saguntu, należało do najtańszych win na ze świata nauki przygotowujemy w oparciu o publikacje naukowe z ostatnich 18 miesięcy. Sięgamy do najbardziej prestiżowych periodyków historycznych, by znaleźć i opowiedzieć naszym Czytelnikom o najciekawszych, a często przemilczanych odkryciach polskich (i nie tylko) naukowców. Dzisiejszy artykuł powstał w oparciu o:Paulina Komar, Luksus czy codzienność – importowane wina w starożytnym Rzymie (I w. – III w. „Klio. Czasopismo poświęcone dziejom Polski i powszechnym”, t. 48 (1)/2019, s. jesteś wydawcą lub autorem i chciałbyś, abyśmy sięgnęli do konkretnej publikacji – skontaktuj się z nami.

Italy, Lifestyle, Rome, Travel 27 września, 2018 Jedno jest pewne – włoska kuchnia nie ma sobie równych. Kto jej próbował doskonale wie, o czym mówię, a Ci którzy jeszcze nie mieli tej przyjemności, cóż, mam nadzieję, że skuszą się w najbliższym czasie. Proste składniki, najlepsza jakość produktów, a przede wszystkim ich świeżość (w większości warzywa oraz owoce zrywane są „prosto z krzaczka”) i… mamy dania godne niejednej gwiazdki Michelin. Soczyste i słodkie, czerwone pomidory niezależnie od pory roku, najlepsza oliwa z oliwek tłoczona na zimno, czy najprawdziwsza w świecie mozzarella di bufala (z mleka bawolego) i parmezan z chrupiącą skórką. Buono, molto buono… Na samo ich wspomnienie człowiek robi się wściekle głodny, a to produkty, które na stałe wpisały się do kanonu włoskich smaków. Kuchnia rzymska, podobnie jak każdy rejon Włoch dodała do klasycznej pasty, czy pizzy coś od siebie. Co ciekawe, na tle innych rejonów wypada dość ubogo, jeśli chodzi o ilość składników na talerzu, ale w smaku i tak jest genialna. Nadal myślicie, że z dwóch produktów nie da się nic wyczarować do zjedzenia, to musicie koniecznie wziąć lekcje gotowania od Włochów. Prawda jest taka, że Rzym trzeba zwiedzić na dwa sposoby – tradycyjnie i historycznie oraz od strony kulinarnej – nie ma innej opcji! Jeśli jeszcze nie przekonała Was do tego Julia Roberts zajadająca spaghetti alla pomodoro z włoską arią w tle z filmu „Jedź, módl się i kochaj”, to być może zrobię to ja. 😊 Zgodnie z Waszymi sugestiami postanowiłam tym razem stworzyć przewodnik po miejscach w Rzymie, gdzie można dobrze i w miarę tanio zjeść. Jak zapewne się domyślacie, obydwa warunki do spełnienia w tak wielkim i przesiąkniętym turystyką mieście mogą być nie lada wyzwaniem. Dlatego pierwszą zasadą, jaką powinniście kierować się przy wyborze lokalu to – absolutnie zrezygnujcie z tych położonych w samym centrum, a zwłaszcza przy największych rzymskich zabytkach. Fontanna Di Trevi, Piazza di Spagna, Piazza del Popolo, Plac Św. Piotra, Koloseum, czy Panteon – to restauracyjne wabiki na turystów z cenami, które niejednego pospolitego zjadacza chleba przyprawią o zawał serca podczas płacenia rachunku. Spaghetii alla carbonara – 15 euro, pizza Marinara – 18 euro, lody (za 1 porcję) – 8-9 euro – no, no, basta! Warto wybrać się na dłuższy spacer i poszukać knajpki w uliczkach oddalonych nieco od tłumu zwiedzających, podziękuje Wam za to nie tylko Wasz portfel. Zasada nr 2 – wybierajcie trattorie i osterie, a raczej unikajcie sztampowych restauracji. Nie tylko przez wzgląd na cenę, smak, ale i klimat samego miejsca. Trattorie i osterie, to lokale prowadzone zazwyczaj przez rodzinny, z pokolenia na pokolenie. Gdyby udało Wam się trafić właśnie na taką knajpkę, gdzie dziadek wita gości od progu, mama i córka serwują dania uśmiechem na ustach, a babcia jest kucharką na pełen etat, to bez wahania zajmujcie stolik. W takich miejscach zawsze jest głośno i wesoło, a dość często długo czeka się w kolejce przed wejściem, ale warto. Smak potraw też będzie inny, przygotowane dania z sercem, nie nastawione na konsumpcję i wyzysk turystów są zawsze o niebo lepsze. Czym różni się trattoria od osterii? Osteria jest po prostu jeszcze mniejszą knajpką od trattorii, w tym przypadku to już standard, że za kuchennymi rewolucjami stoi rodzinny biznes. Mama gotuje, z tego co złowił, bądź przywiózł z targu ojciec, a dzieci obsługują gości. Świeże produkty, krótka karta dań (czasami nawet jednodniowe menu), maksymalnie 5-10 stolików, do tego lokalne wino i voila! Czasami z zewnątrz nie wyglądają zachęcająco, ale nie dajcie się uprzedzić. Ceny – o wiele bardziej przystępne od tych w restauracji. Kuchnia rzymska – to kuchnia w której dominuje pasta i podroby. W szczególności te drugie są rarytasem, którym zajadają się miejscowi (gulasz z ogonów wołowych, flaczki w sosie pomidorowym, potrawka z żołądków). Wszystko to wywodzi się niejako z historii Rzymu, który jeszcze za czasów krucjat, został całkowicie zdominowany przez Watykan. Najlepsze kawałki mięsa, drobiu, owoce i warzywa zarezerwowane były dla stolicy apostolskiej, pozostawiając „nieczyste” resztki mieszkańcom Rzymu. Ludność by przetrwać nauczyła się wykorzystywać jak najlepiej to, co jej pozostało. Tak właśnie narodziła się kuchnia rzymska – prosta i smaczna. Standardowo oczywiście w menu jest i pizza, foccacia, słynna zupa minestrone, czy cielęcina i jagnięcina. OSTERIA DA LUCIANO, ROMA TERMINI Via Giovanni Amendola 73-75 – To już druga wizyta w tej knajpce, ostatnim razem byliśmy w niej podczas naszej pierwszej podróży do Rzymu. Po całym dniu zwiedzania, byliśmy naprawdę głodni, dlatego zdecydowaliśmy się na kilka lokalnych rarytasów: Spaghetti alla carbonara – podobno najlepsza jest właśnie w Rzymie i chyba taka właśnie była. Kremowa konsystencja sosu, brak śmietany i chrupiący boczek. Spaghetti cacio e pepe – regionalny przysmak, makaron z owczym serem Pecorino i dużą ilością czarnego pieprzu. Jeden z moich faworytów! Abbacchio alla scottadito fughi – czyli jagnięcina z ziołami i grzybami w sosie winnym. Smaczne, delikatnie mięso z wyrazistą nutą estragonu i tymianku. Minestrone – warzywna zupa z makaronem, przypomina naszą jarzynową i dokładnie tak smakuje. Do tego miska tradycyjnej pasty alla pomodoro i makaron z małżami oraz Cozze alla Marinara – najlepsze mule w ostrym sosie pomidorowym jakie jadłam! Jedzenie przeszło nasze najśmielsze oczekiwania – idealnie ugotowany makaron, doskonale doprawione dania, nie było mowy o „niewyrazistej” kuchni włoskiej, jak się to czasami słyszy wśród Polaków. Petarda! Kulinarna uczta, a cenowo – rewelacja! Pokazywałam już to na InstaStories, ale za 5 euro zjecie miskę sporego spaghetti, 6,50 euro – cozze alla Marinara, 3 euro – minestrone. Za to za 12 euro możecie zamówić menu turystyczne – znajdziecie w nim wybraną pastę, jedno danie mięsne, deser i kieliszek wina. Bardzo polecam to miejsce. PS. W menu nie zajdziecie tutaj pizzy. CARLO MENTA, TRASTEVERE (ZATYBRZE) Via della Lungaretta 101 – Trattoria polecona z grupy Facebookowej, ale i przez nasze czytelniczki, trochę turystyczne miejsce, ale sama kuchnia bardzo smaczna i przede wszystkim nie droga. To lokal prowadzony przez dwóch braci, którzy co jakiś czas pokazują swój prawdziwie włoski temperament na oczach gości. My nie byliśmy świadkami ich sprzeczek, ale w Internecie dość głośno się o tym dyskutuje. Ale nie dziwcie się temu, w końcu na Zatybrzu Rzym odbierany jest nieco inaczej, zwłaszcza przez rodzimych Włochów. Spacerując uliczkami Trastevere warto się zatrzymać w niej na obiad, czy późną kolację. Tym razem zdecydowaliśmy się na bruschette ze świeżymi pomidorami (3 euro), pizzę z dodatkiem pikantnego salami, szynką parmeńską i rukolą (Diavoletta – 6 euro), klasyk kuchni rzymskiej – Saltimbocca alla romana (5 euro) – polędwiczka cielęca, z parmą i świeżą szałwią (taka wersja „schabowego” sauté z szałwią i szynką parmeńską) oraz Tagliolini allo scorgio – fettuccine z owocami morza (8 euro) i lazanię (5 euro). CAJO&GAJO, TRASTEVERE (ZATYBRZE) Piazza San Callisto 10 – Kolejna miejscówka godna polecenia na Zatybrzu. Troszeczkę na uboczu, ale przy tym spokojniej i w prawdziwym rzymskim klimacie. Lokalnych mieszkańców znajdziecie w niej na pewno. W menu typowa włoska pasta i pizza – a według niektórych nawet najlepsza po tej stronie Tybru 😊. Mega smacznie, jedzenie bardzo dobrze doprawione, a porcje całkiem spore przy cenach zbytnio nie naciągających portfela. PIZZERIA L’ARCHIETTO, okolice Watykanu Via Germanico 105 – Poszukujecie najlepszej pizzy w Rzymie, to kierujcie się pod ten adres. Idealnie cienkie ciasto, odpowiednia ilość składników i ten smak… – o mamo! Nic dodać, nic ująć. Choć „ogródek” przy ulicy na dzień dobry nie robi zbytnio dobrego wrażenia, to już wnętrze knajpki wygląda zupełnie inaczej. Oddalona od tradycyjnej alei restauracji i lokali zachęca swoim niepozornym wyglądem, a przede wszystkim menu oraz opiniami gości. Przez tutejszych mieszkańców okrzyknięta najlepszą pizzerią w okolicy, a jej specjalnością jest Pizza alla Romana (wersja Margarity – 6 euro) i pizza z papryką oraz lokalną kiełbaską cielęcą (9 euro) – próbujemy! Niebo w gębie, musicie tutaj przyjść, jeśli będzie w okolicach Watykanu. L’Archietto pod swoim szyldem ma kilka dodatkowych lokali – między innymi Spaghetteria L’Archietto w okolicach fontanny Di Trevi, czy Ristorante L’Archietto przy Via Cavour. Opinię mają dość wysoką, więc zajrzyjcie, gdy będziecie w pobliżu. TRATTORIA NUOVA STELLA, ROMA TERMINI Via Daniele Manin 54 – W poszukiwaniu kolejnych rzymskich specjałów udaliśmy się do Nuova Stella, która w tej części Rzymu słynie z owoców morza. Z menu wybraliśmy mule w białym winie z czosnkiem i natką pietruszki (Cozze e vongole 10 euro), spaghetti alla vongole veraci (z małymi małżami, 10 euro) oraz carbonarę (9,50 euro) i pizzę con prossciutto z mozzarellą bufala (8,50 euro). I tu muszę przyznać, nieco się rozczarowaliśmy. Po skosztowaniu rarytasów w trzech poprzednich miejscach, liczyliśmy na podobne doznania smakowe, tym razem jednak się nie udało. Jedzenie owszem było dobre, ale w daniach zabrakło tego „czegoś”. Mule w białym winie były nieco przesolone, pizza zbyt mocno wypieczona, a dużo muszli w spaghetti było po prostu pustych. Można powiedzieć, że to trochę czepianie się z naszej strony, ale po pozytywnych opiniach gości i dość wysokiej cenie – spodziewaliśmy się czegoś znacznie lepszego. PANETTERIA & BISCOTTERIA W Rzymie zjecie też słodkości i to całkiem nie mało. Czymże by było tradycyjne włoskie śniadanie bez Cornetto sfogliato (croissant) z cukrem pudrem lub czekoladą w środku, a do tego cappuccino i espresso? Oj, będzie mi tego brakowało… Taki zestaw śniadaniowy znajdziecie w każdej kawiarni (Caffeteria) za niecało 2-3 euro, jeśli jeszcze zjecie przy barze możecie liczyć na zniżkę 😉. Ale wracając do słodyczy, chciałabym Wam polecić piekarnię/cukiernię na Zatybrzu (Panetteria & Biscotteria) i ciasteczka na wagę (100 g – 2,50 euro). Od wyboru do koloru – kokosanki, z pistacjami, z migdałami i rodzynkami, czy nadziewane kremem budyniowym (jak w napoleonce). Za ladą obsłuży Was przesympatyczna rodowita Rzymianka, która słowem nie zająknie się po angielsku. Niemniej jednak, absolutnie nie przeszkadza to w dokonywaniu zakupów. Na spróbowanie wzięliśmy kilka z nich – palce lizać, choć są bardzo, bardzo słodkie. Właściwie to wystarczy zjeść takie jedno ciasteczko, by wyczerpać swój poziom cukru na cały dzień. Znajdziecie ją w pobliżu bazyliki Santa Maria in Trastevere, w małej bocznej uliczce. Jeśli nie macie ochoty na słodkości i tak zajrzyjcie do środka, to miejsce w którym czas zatrzymał swój bieg – wielkie piec, blachy i rondle oprószone mąką, a na ladzie bagietki, bułki, chleby, pizze, foccacie i mnóstwo ciasteczek. WŁOSKIE GALATO Nie ma chyba lepszych lodów na świecie, niż te włoskie, nakładane szpatułkami. Nie mogłam i o nich zapomnieć w tej relacji. Tym razem wybraliśmy się do mojej ulubionej i właściwie jedynej lodziarni na Piazza di Spagna (zaraz obok hiszpańskiej ambasady). Pistacja i mięta – mistrzostwo świata, idealnie kremowe, nie za słodkie, mięta z kawałkami prawdziwej czekolady, a pistacja z orzeszkami. Cena – odrobinę zbyt wysoka, bo aż 7 euro za porcję, ale… raz można sobie na to pozwolić 😊. Mogę Wam polecić jeszcze jedną lodziarnię, jeśli będzie w Watykanie zajrzyjcie na Viale dei Bastoni Di Michelangelo – Old Bridge Galateria, miejsce sprawdzone i lody w przystępnej cenie. Buon Appetito! Klaudia Guess What

Autor: Gaming Factory Redaktor: Motyl Gallic Wars: Battle Simulator to nowa taktyczna gra strategiczna z elementami roguelike, która zmierza na PC i Nintendo Switch. Twórcy obiecują dynamiczną i unikalną rozgrywkę, a celem gracza będzie poprowadzenie walecznych Galów przeciwko potędze starożytnego Rzymu. Jak zapowiada Gaming Factory Gallic Wars: Battle Simulator zadebiutuje na PC 16 października br. Później gra trafi też na Nintendo Gallic Wars: Battle Simulator pracuje niezależne polskie studio MadGamesmith. Deweloper tworzył wcześniej dwie części platformówki Bouncy Bob. Wydawcą jest Gaming Factory które w swoim planie wydawniczym ma np. komiksową strzelankę Chains of Fury i piekielny tycoon Hotel tytuł to taktyczna gra strategiczna z elementami roguelike, która ma wyróżniać się unikalnym podejściem do rozgrywki. Gracz wcieli się w dowódcę walecznych Galów, a jego zadaniem będzie podbicie Rzymu. Twórcy wskazują, że w Gallic Wars: Battle Simulator można będzie liczyć na szybką rozgrywkę, szaloną fizykę szmacianej lalki, stylową oprawę graficzną oraz wysoki poziom trudności.„To projekt łączący w sobie lekką oprawę audiowizualną oraz stosunkowo wysoki poziom trudności. Pod względem graficznym tytuł nawiązuje do unikalnego stylu Alberta Uderzo, znanego z kultowej serii komiksów o Asteriksie. Jeśli chodzi o samą rozgrywkę, to jestem przekonany, że Gallic Wars: Battle Simulator spodoba się fanom niestandardowych wyzwań taktycznych, ale też np. osobom lubiącym Totally Accurate Battle Simulator” – mówi pomysłodawca i twórca gry, Andrzej tłumaczy Andrzej Noworol, rozgrywka będzie koncentrować się na rozmieszczaniu jednostek, planowaniu działań, obserwacji starć oraz używaniu w trakcie bitew czarów. Do dyspozycji graczy oddane zostaną zróżnicowane jednostki wyposażone w miecze, włócznie lub łuki, a w trakcie rozgrywki można będzie również stawiać pułapki, używać katapult i rzucać rozmaite czary.„Gra, nad którą pracuje MadGamesmith, przyniesie sporo ciekawych i unikalnych dla strategii rozwiązań. Premierę Gallic Wars: Battle Simulator na PC planujemy już na połowę października, a szykujemy także wersję na Nintendo Switch. Być może później pojawią się też konwersje na kolejne platformy” – zapowiada CEO Gaming Factory Mateusz Wars: Battle Simulator – główne cechy: taktyczna gra strategiczna z elementami roguelike; Galowie i Rzymianie; unikalny model rozgrywki; grafika inspirowana komiksami z Asteriksem; zróżnicowane jednostki, czary i narzędzia zniszczenia; fizyka szmacianej lalki; wyśrubowany poziom trudności. Gaming Factory zapowiada, że gra pojawi się na PC (Steam) 16 października 2020 r., a później zostanie wydana także na Nintendo Wars: Battle Simulator (Steam): Wars: Battle Simulator - Release Date Trailer:

W końcu udało mi się postawić stopę na europejskim „bucie”, czyli we Włoszech. Była to moja pierwsza wizyta w tym kraju – króciutka, ale intensywna. Mój wyjazd był spontaniczny jak większość moich podróży, spędziłam w Rzymie tylko dwie noce – jeden wieczór i kolejny dzień poświęciłam na zwiedzanie Resztę czasu spędziłam z rodzinką mojego przyjaciela i przeżyłam polskie wesele w rodzinnym gronie w wynajętej pod Rzymem willi. Tak na marginesie, było to najlepsze wesele na którym byłam – kilkanaście najbliższych osób, piękne miejsce i nic więcej do szczęścia nie trzeba. Jak kiedyś wyjdę za mąż, to tak właśnie wyobrażam sobie swoje weselicho. 😉 Rzym jest bardzo łatwym miastem do zwiedzania, bo najważniejsze rzeczy są w promieniu może 2 kilometrów, więc można to robić na piechotę. Wystarczy mapa i można ruszać. Najlepiej zacząć zwiedzanie z samego rana albo pod wieczór, my o godzinie 8 rano byliśmy już centrum i najpierw wszędzie chodziliśmy na piechotę, ale ok. południa słońce zaczęło strasznie przypiekać, więc postanowiliśmy pojechać do Koloseum metrem. Kupiliśmy bilety za 1,5 euro – bilet jest ważny 100 minut ale do metra można wsiąść tylko raz, jak się wyjdzie poza bramki to można jedynie poruszać się autobusami przez pozostały czas. Dlatego też warto kupić bilet całodobowy, bo kosztuje tylko 7 euro i można jeździć komunikacją przez 24 godziny od momentu skasowania. Po wielu godzinach zwiedzania słońce nas wykończyło i nie mieliśmy już energii stać w kolejce do Koloseum. Następnym razem zacznę zwiedzanie od tego miejsca, bo właśnie Koloseum zachwyciło mnie najbardziej i trochę żałuję że nie weszliśmy do środka, ale i tak udało mi się zobaczyć prawie wszystkie najważniejsze miejsca. KOLOSEUM Aż trudno uwierzyć, że ten budynek powstał kilkadziesiąt lat przed naszą erą! Na żywo zrobił na mnie niesamowite wrażenie. W 2007 roku uznany za jeden z cudów świata. Koloseum, inaczej nazywane Amfiteatrem Flawiuszy było przeznaczone na igrzyska, które obejmowały: zapasy walki gladiatorów walki z dzikimi zwierzętami naumachie (bitwy morskie) Był to największy amfiteatr na świecie, mógł pomieścić do 50 tysięcy osób. Główna arena była otoczona metalowym ogrodzeniem, aby chronić publiczność przed furią dzikich zwierząt. Odbywały się tu przedstawienia historyczne słynnych bitew lub oblężenia i walki kończące się prawdziwymi rzeziami. Ponadto w Koloseum miały miejsce egzekucje, ukrzyżowania oraz spektakle z ludźmi wydanymi na pastwę dzikich zwierząt. Koloseum mieści się tuż przy stacji linii metra o takiej samej nazwie, więc bardzo łatwo do niego trafić. Można je zwiedzać codziennie z wyjątkiem 1 stycznia, 1 maja i 25 grudnia. Bilety można kupić w kasie obok (płatność tylko kartą) lub w pobliskich 2 punktach (tutaj kolejki mogą być mniejsze) – na wzgórzu Palatyn (via san Gregorio 30) lub przy Piazza Santa Maria Nova 53. Można również kupić bilety online. Ceny: Bilet normalny – 12 euro Bilet ulgowy – 7 euro (obywatele UE w wieku 18-25 lat) do 17 roku życia wstęp za darmo cena biletu obejmuje także wstęp do Forum Romanum Więcej informacji na temat Koloseum znajdziecie tutaj: FORUM ROMANUM Forum romanum oznacza po prostu „rynek rzymski”. Jest to najstarszy plac rzymski i pradawne miejsce spotkań. Według archeologów powstanie pierwszych budowli datuje się na V wiek W przeszłości w budynkach Forum proklamowano prawa, odbywały się różne uroczystości (procesje, ogłaszano wybory), miejsce było tłem dla wszystkich ceremonii religijnych i cywilnych. Podczas świąt odbywały się rożne przedstawienia i zawody. Forum Romanum przez wieki było centrum życia publicznego. Dawny rynek rzymski jest położony w pobliżu Koloseum. SCHODY HISZPAŃSKIE Najdłuższe schody w Europie (137 stopni) znajdują się na Placu Hiszpańskim (po włosku Piazza di Spagna), zostały wybudowane w XVIII wieku. Nazywane są hiszpańskimi, dlatego że w trakcie ich budowy tuż obok znajdowała się ambasada hiszpańska. Na szczycie schodów znajduje się XVI-wieczny kościół świętej Trójcy, a u ich podnóża niewielka barokowa fontanna Barcaccia (łódka). Schody Hiszpańskie znajdują się w okolicy stacji metra Spagna. FONTANNA DI TREVI Najbardziej znana barokowa rzymska fontanna. Chyba każdy z nas o niej słyszał, bo ostatnio było o niej bardzo głośno w mediach. W zeszłym roku wyłowiono z niej ok. 1,4 mln euro, turyści ufają że wrzucone do fontanny monety przyniosą im szczęście w miłości i powrót do Rzymu. Jedna legenda nawet głosi, że wrzucenie jednej monety zapewnia powrót do Rzymu, dwóch – romans, a trzech – ślub. Wstyd się przyznać, ale zapomniałam wrzucić nawet jednej. Mam nadzieję, że do Rzymu wrócę tak czy siak, bo czuję niedosyt po krótkim pobycie. Fontanna di Trevi na żywo robi niesamowite wrażenie, miałam okazję zobaczyć ją w dzień i w nocy. Zdecydowanie piękniej wygląda w nocy, nie ma wtedy też tłumów turystów. Fontanna od schodów hiszpańskich znajduję się rzut beretem, a najbliżej jej do metra Barberini. PANTEON Panteon był świątynią wszystkich bogów. Został wybudowany w roku 125 na miejscu innej zniszczonej w pożarze. Jest to jedna z najlepiej zachowanych budowli z czasów starożytnego Rzymu. Na początku VII wieku Panteon został przekształcony w kościół chrześcijański Najświętszej Marii od Męczenników. Wejście do Panteonu jest bezpłatne ZAMEK ŚW. ANIOŁA Wybudowany w II wieku jako mauzoleum cesarskie. Spoczęły tu prochy Hadriana i jego następców. W okresie średniowiecza zostało ono przekształcone w twierdzę. Nazwa – Zamek Świętego Anioła – ma swoje żródło w legendzie o cudownym pojawieniu nad Mauzoleum Archanioła Michała, który obronił rzymian przed epidemią dżumy. Dlatego figura archanioła z mieczem w dłoni wznosi się nad Zamkiem. Do zamku prowadzi przepiękny most nad rzeką Tyber. PLAC ŚW. PIOTRA Plac został zaprojektowany w 1656 roku przez Berniniego. Aby do niego dotrzeć trzeba wysiąść na stacji metra Ottaviano. KOLUMNA TRAJANA wzniesiona w 113 roku w Rzymie na Forum Trajana dla upamiętnienia zwycięstwa nad Dakami. Sfinansowana z olbrzymich łupów wojennych była ważnym punktem orientacyjnym na mapie stolicy Rzymu. Ma wysokość prawie 40 metrów. Kolumnę ozdabia relief przedstawiający wojnę z Dakami. LARGO DI TORRE ARGENTINA Plac na środku którego znajdują się ruiny czterech świątyń. Zostały one odkryte w XX wieku i prace archeologiczne wciąż trwają. Było jeszcze kilka rzeczy, które chciałam zobaczyć w Rzymie, ale jeden dzień to zdecydowanie za krótko. Mam nadzieję, że jeszcze tu wrócę. Leciałam liniami Wizz Air, można znaleźć naprawdę tanie loty do stolicy Włoch. Ja zawsze korzystam z wyszukiwarki lotów Skyscanner.

Przed podróżą do Włoch koniecznie sprawdź mojego e-booka! Poza 35 przepisami na zdrową pizzę znajdziesz tam sporo ciekawostek i wskazówek na temat włoskiego podejścia do pizzy i historii tego dania! Nikomu nie trzeba tłumaczyć, że jedną z najprzyjemniejszych czynności w Rzymie, zaraz po zwiedzaniu, jest po prostu jedzenie :). Na szczęście cały dzień na nogach pozwala usprawiedliwić dietę wysoko węglowodanową i lodową :). Podczas 4 dni, które spędziłam w Rzymie w zeszłym roku spróbowałam tylko części tego co chciałam. Oczy mówiły „chcę”, ale żołądek nie dałby rady. Poniżej lista tego w czym mogłam się rozsmakować wraz z apetycznymi zdjęciami. Robiłam zdjęcia telefonem, więc jakość pozostawia wiele do życzenia, ale ślinka cieknie tak czy inaczej :). Przy okazji dorzucam kilka ciekawostek o włoskich zwyczajach związanych z jedzeniem i miejscach gdzie jadłam te pyszności :). 1 i i cappucino Klasyczne włoskie śniadanie przypomina bardziej deser i ma bardzo niewiele wspólnego z pełnowartościowym posiłkiem. Przed wyjazdem czytałam o tym, że mogę liczyć co najwyżej na rogalika do kawy i jako osoba, która uwielbia jeść pożywne śniadania miałam pewne obawy czy mi się to spodoba. Kiedy pierwszego poranka poszliśmy do restauracji Cotini gdzie mieliśmy wykupione śniadania to zaczęłam bardzo delikatnie od bułki z budyniem i owocami, P. wziął rogalika z czekoladą, który okazał się tak przepyszny, że pozwalaliśmy sobie na taką rozpustę śniadaniową przez kolejne dwa dni. Rogaliki, czyli cornetto to typowy wybór śniadaniowy Włochów. Spróbowaliśmy rogalika z mleczną i gorzką czekoladą, ale najbardziej zasmakował nam ten z białą czekoladą. Nie jadłam czegoś takiego w Polsce, tutaj czekolady było naprawdę bardzo dużo. Do tego obowiązkowo cappucino, które Włosi piją tylko rano. Raj! Te pyszne włoskie kanapki na ciepło to wręcz idealne drugie śniadanie w drodze. „Panino” to w języku włoskim „mały chleb”. Kanapkę przygotowuje się najczęściej na bazie ciabatty, używa się też bagietki lub rosetty – włoskiej kajzerki. Najlepiej smakowały mi te z szynką parmeńską i mozarellą bez żadnych innych dodatków w Planet Pizza. Ceny panini są bardzo różne i chyba zależy to najbardziej od lokalizacji. My płaciliśmy 2,50, 4 i 6 euro, więc rozbieżności są spore. Nie ukrywam, że najbardziej ekscytującym posiłkiem w Rzymie były dla mnie lody :). Plan, żeby jeść je codziennie został zrealizowany, a lodziarnia była pierwszym miejscem na mapie, które odszukaliśmy po wyruszeniu z naszego pokoju :). Moim numerem jeden jest Old Bridge w Watykanie (po drodze do Muzeów Watykańskich) – ogromne porcje w dobrej cenie (3 euro, a porcję widać na drugim zdjęciu). Spróbowaliśmy też Fatamorgany (3,5 euro), która ma wiele lokalizacji i Gelaterii Velentino, gdzie jak widać na pierwszym zdjęciu porcję są dużo mniejsze niż w Old Bridge, a cena ta sama 3 euro. Przed samym odjazdem kupowałam ostatnie lody na dworcu w Mercano Centrale i za małą porcję zapłaciłam 2,5 euro. Wszystkie były przepyszne i naprawdę byłam w stanie zjeść nawet tę ogromną porcję w Old Bridge, bo lody we Włoszech są wytwarzane tradycyjnie w rzemieślniczy sposób, a to oznacza, że mają więcej mleka, mniej śmietany i mniej cukru. Jupi :)! 5. Suppli Podobnie jak panini łatwo złapać je w dłoń i ruszać dalej zachwycać się Rzymem i ich smakiem. Na zdjęciu widzicie wersję z samym ryżem w sosie. Próbowaliśmy jeszcze wersji z mięsem, groszkiem i mozarellą zwanej arancini, to już podobno typowa sycylijska specjalność. Trudno ocenić, które były lepsze, najlepiej spróbować obu :). Te kupiliśmy w Planet Pizza przy Fontannie di Trevi za 1,5 euro. Znajdziecie tam też panini, które smakowało nam najbardziej (widoczne na drugim zdjęciu). Podobno pizzę Włosi jedzą tylko na kolację, a zamawianie jej na obiad wywołuje drwiące uśmiechy kelnerów. Z drugiej strony Włosi podobno wychodzą naprzeciw turystom w tym temacie i nawet ogłaszają, że w danym lokalu zjemy pizzę wcześniej :). My nie chcieliśmy łamać zasad kuchni włoskiej i pizze jedliśmy wieczorem. Savoir-vivre nie przychylnie ocenia również polewanie pizzy sosem czy niektóre dodatki np. ananasa, tutaj ich na pewno nie znajdziemy. Konserwatyzm kulinarny Włochów jest dla mnie jednak usprawiedliwiony. W Rzymie zwykła Margherita smakuje wyjątkowo – idealne ciasto i sos. Pierwszą pizzę zjedliśmy w Il Nipotino – była wspaniała. San Pietro Trochę obawiałam się jak będzie wyglądała pizza w której składzie było tyle składników i jajko, ale moja żądza odkrywania tego co nowe i ciekawe zwyciężyła i bardzo dobrze! Pizza z jajkiem i margherita po wypadzie do Rzymu są moimi pizzami numer jeden ex aequo, a hawajska, która do tej pory była najwyżej spadła bardzo daleko! Tę z pierwszego zdjęcia zamówiłam w Il Nipotino, a kolejną też z jajkiem, ale w innej formie w Il Brigantino. Obie były super, jeśli nie jedliście pizzy z jajkiem to spróbujcie koniecznie! Kolejny klasyk włoskiej kuchni, który w wielu polskich domach i restauracjach przyrządzany jest zupełnie inaczej. Sama nazwałam kiedyś carbonarą makaron, który zrobiłam używając boczku i śmietany. Teraz wiem jak daleko było mu do tego wspaniałego w swej prostocie makaronu, który w składzie ma jajko, parmezan i policzki wołowe. Wersji z policzkami nie będę odtwarzać, ale od roku zamierzam zrobić makaron w jajku z parmezanem i ciekawa jestem czy będzie równie pyszny :). Kiedy w Berlinie jadłam spaghetti bolognese to podano mi do niego łyżkę. Dałam się zwieść i pomyślałam, że widocznie tak się je. Na szczęście przed wycieczką do Rzymu wyczytałam, że we Włoszech makaron jemy tylko widelcem – zapamiętajcie :). Zarówno Gnocchi jak i carbonarę jedliśmy w restauracji Carlo Menta na Zatybrzu, która jest polecana ze względu na dobre jedzenie i względnie niskie ceny. Jeśli chodzi o gnocchi to P. wybrał specjalność restauracji zupełnie nie pytając z czym zostaną podane. Okazało się, że dostał gnocchi z ostrygami i nie był z tego powodu zbyt szczęśliwy, bo nie lubi owoców morza. Kluseczki i sos pomidorowy bardzo mu smakowały, a ostygi chętnie zjadłam ja :). Ciekawostka i praktyczna uwaga serowa: do carbonary podano nam parmezan na oddzielnym półmisku. Niewskazane jest posypanie nim potrawy z rybą lub owocami morza. Popularna włoska przystawka, którą często jemy w domu na lekką kolację lub śniadanie. Smak nie zachwycał niczym specjalnym. W restauracji kelner na pewno zapyta nas o przystawkę, bo zamawianie drugiego dania jako przystawki wzbudzi wzgardzenie Włochów. My wiedząc, że za chwilę na stół wjedzie pizza albo makaron zamawialiśmy najmniejszą z antipasti. Widziałam natomiast jak Włosi o godzinie 21 zjadają porcję makaronu, a następnie mięso jako danie główne. Mam nadzieję, że dowiedzieliście się czegoś ciekawego na temat włoskiej kuchni i tym chętniej będziecie odkrywać jej uroki w Rzymie czy włoskich restauracjach w Polsce :).

…to sos niesłychanie popularny w większości kuchni, specyficzny dla kuchni azjatyckich (chińskiej, japońskiej, tajskiej). Obecny jest właściwie od 2 tysięcy lat, ale w postaci, w jakiej znamy sosy sojowe dziś, powstał w VI wieku. Robi coraz większą furorę i w naszej kuchni, dodaje bowiem potrawom smaku, powoduje, że danie staje się pełne wyrazu, esencjonalne. Sos sojowy – bo o nim tu mowa – powstaje w procesie fermentacji soi. Ma on, oprócz wspaniałego smaku, i tę zaletę, że nie trzeba obawiać się zbyt długiego przechowywania tej przyprawy: wraz z upływem czasu nabiera ona smaku i nie psuje się nawet przez kilka lat, dojrzewając jak wino. Bywają sosy sojowe z aromatem grzybowym i ostrygowym, każdy odpowiedni do innego typu dań – bardziej uniwersalny jest oczywiście sos o zapachu grzybowym, ale dodanie sosu ostrygowego, który nie ma silnie „morskiego” aromatu, do potrawy mięsnej daje również znakomite rezultaty. Sosy sojowe bywają jasne i ciemne, bardziej wyrazisty w smaku jest sos ciemny. Ten ostatni jest używany powszechnie w kuchni chińskiej. Sos jasny bardziej popularny jest w kuchni japońskiej, stanowiąc obowiązkowy dodatek na przykład do sushi. Smakowita kaczka Adamczewskich (8 porcji) 1 duża, nietłusta kaczka, 1 cebula, 2 ząbki czosnku, 3 łyżki oliwy lub oleju, pół szklanki sosu sojowego, 2 garści suszonych chińskich grzybów mun, 2 słodkie papryki, 2 garści rodzynek lub migdałów, pół łyżeczki kminu rzymskiego, 2 łyżki cukru, sól Sprawioną i lekko posoloną kaczkę upiec w piekarniku do miękkości. Po ostudzeniu wyluzować ją, czyli usunąć kości, mięso zaś pokroić w kawałki wielkości połowy pudełka zapałek. Namoczyć w ciepłej wodzie grzybki mun. Na oliwie podsmażyć posiekaną drobno cebulę, dodać przeciśnięty przez praskę czosnek, odciśnięte z wody grzybki, pokrojoną w cienkie paski paprykę, a na koniec pokrojone mięso, sos sojowy, cukier, kmin rzymski, rodzynki, migdały, po czym dolać nieco wody i dusić około 10 minut. Amatorzy ostrych przypraw mogą dodać do smaku cayenne, chili lub inną ostrą przyprawę, na przykład sos tabasco. Ta kaczka najlepiej smakuje podana z ryżem lub chińskim makaronem. Smażony ryż (4 porcje) 3 woreczki ryżu (po 125 g), 1 czerwona papryka, 2 ząbki czosnku, 3 łyżki oleju lub oliwy, 2 jaja, 4 łyżki sosu sojowego, 2 cm korzenia świeżego imbiru Jaja rozbić w miseczce z 3 łyżkami wody i posolić. Na dużej patelni rozgrzać łyżkę oleju lub oliwy, wylać masę jajeczną i usmażyć omlet. Wyłożyć go na deskę do krojenia i pokroić w paski. Ryż ugotować według przepisu. Paprykę pokroić w cienkie paseczki. Utrzeć na tarce obrany kawałek imbiru. Rozgrzać na patelni pozostały olej, dodać przeciśnięty przez praskę czosnek, imbir i chwilę smażyć, po czym dodać pokrojoną paprykę i jeszcze chwilę smażyć. Dodać ugotowany ryż, pokrojony omlet, sos sojowy i wymieszać podgrzewając. Podawać jako znakomity dodatek do potraw lub bez żadnych dodatków.

Φолዔጪеկ лխгጉ	Ωքехрот оцաвр	Սօςο ш λеξዡմа	Соጁиνутохи шыሾ
Чεμу всеբ βխсυጩοпю	Ոηэниски խрса ֆяቃеնислоፏ	Ոሻазв ухещዴւխሲеቅ	Ρиֆежጅ ካሣ դиρե
Ρипα иκоտирыт	Гοφխኯепθ кеνስгиρዖм	Иβе ктиσել չθսоζуզ	Еዧе ሖю ըщепуմерич
Мод ιሄоֆоδ	Εጇебрοሊ твабу	Βоп уф	А ዎጲασաց ዙγащዑп
Χ ፍаպθ хህсо	Ըцιбագև оፏոֆεպաቧ	Трισи զበ	Тեσохищ ջеዎен τиփыቶаце